Poniższe oświadczenie Międzynarodowej Tendencji Marksistowskiej (IMT – przyp. red.) deklaruje naszą solidarność z narodem palestyńskim. Stanowi ono odpowiedź na obrzydliwą hipokryzję zachodniego imperializmu i jego sługusów, którzy popierają reakcyjne państwo izraelskie, rozpętujące krwawą zemstę na Strefie Gazy po niespodziewanym ataku Hamasu z 7 października. Ponadto wyjaśniamy, dlaczego wolność dla Palestyny można osiągnąć jedynie poprzez rewolucję i obalenie kapitalizmu w całym regionie.

Wczorajszy [art. opublikowano 8.10.2023 – przyp. tłum] atak Hamasu na Izrael (sobota 7 października) był szokiem, który zaskoczył izraelski wywiad i wojskowy establishment, ale dla marksistów zaskoczeniem nie jest. Jest to bezpośredni skutek eskalacji brutalnego ucisku Palestyńczyków promowanego przez Netanjahu, który przewodzi najbardziej prawicowemu i reakcyjnemu rządowi w historii Izraela.

Ogłoszenie na ostatnim szczycie BRICS o rozszerzeniu bloku o sześć nowych krajów, wywołało falę optymistycznych, niemal pobożnych oświadczeń czołowych przywódców Portugalskiej Partii Komunistycznej (PCP), wychwalających korzyści płynące ze zwiększenia grupy państw z tak zwanego „Globalnego Południa”.

Opresja kobiet jest jednym z najokropniejszych przykładów niesprawiedliwości i ucisku, głęboko zakorzenionych w kapitalistycznym społeczeństwie. Każdego dnia miliony kobiet, żyjąc w świecie zdominowanym przez mężczyzn, doświadczają strachu, podporządkowania, poniżenia i przemocy w najokrutniejszych formach. Ten stan rzeczy nie jest niczym „naturalnym” ani „przyrodzonym”, jak z jednej strony uważają prawicowi, tradycjonalistyczni hipokryci, ani wynikiem odwiecznej walki między płciami, jak z drugiej chciałyby „radykalne”, burżuazyjne feministki. Przez większość swojego istnienia na Ziemi ludzie żyli w egalitarnych wspólnotach, nieznających ucisku jednej płci przez drugą. Opresja

Otrzymaliśmy następującą rezolucję od naszych rosyjskich towarzyszy, napisaną dzisiaj [24 czerwca — przyp. tłum.], po tym jak dowódca grupy Wagnera Jewgienij Prigożyn ogłosił bunt i posunął kolumny wojsk w kierunku Moskwy. Obecnie sytuacja nieco się uspokoiła: oddziały Wagnera wstrzymały natarcie i ogłoszono, że w wyniku pospiesznych negocjacji Prigożyn uda się na wygnanie. Jak piszą towarzysze, ten epizod był walką między dwiema sekcjami rosyjskiej oligarchii. Po raz kolejny oligarchowie udowodnili, że nie są zainteresowani rozwojem rosyjskiego społeczeństwa ani poprawą warunków życia rosyjskich mas. Ich jedynym zmartwieniem jest utrzymanie się poprzez pasożytowanie na pracy robotników

Maj 1968 r. był największym rewolucyjnym strajkiem generalnym w historii. Ten potężny ruch miał miejsce w szczytowym momencie powojennego okresu wzrostu gospodarczego. Wtedy jak i dzisiaj, burżuazja i jej apologeci gratulowali sobie, że rewolucje i walka klas należą do przeszłości. I właśnie wówczas doszło we Francji do wydarzeń 1968 r., które zdawały się gromem z jasnego nieba. Większość lewicy została tym kompletnie zaskoczona, ponieważ jej większość zdążyła już wtedy spisać klasę robotniczą Europy, jako potencjalną siłę rewolucyjną, na straty.

Izrael kończy 75 lat w momencie bezprecedensowego kryzysu. 14 maja 1948 roku utworzono państwo Izrael, po długotrwałej kampanii terroru prowadzonej przez armię syjonistyczną przeciwko Palestyńczykom, która zabiła tysiące ludzi i wypędziła 750 tysięcy z ich wiosek i domów. Ten dzień Palestyńczycy nazywają Nakbą (katastrofą). Od tego czasu Izrael, w celu konsolidacji władzy, zajmował się prowadzeniem wojen i nieprzerwanym tłumieniem palestyńskiego oporu.

Publikujemy poniżej bardzo interesujący list napisany w 1915 roku przez serbskiego socjalistę Dušana Popovicia do Christiana Rakovskiego, wielkiego bałkańskiego internacjonalisty. List został opublikowany przez Nasze Slovo (Nasze Słowo), codzienną rosyjskojęzyczną gazetę socjalistyczną wydawaną we Francji w czasie I wojny światowej i redagowaną przez Lwa Trockiego. Uważamy, że zawiera on kluczowe lekcje dotyczące postawy marksistów wobec wojny imperialistycznej oraz sposobu, w jaki mocarstwa imperialistyczne wykorzystują prawa narodów jako pretekst do realizacji swoich rzeczywistych celów.

Dojście do władzy Hitlera i partii nazistowskiej w Niemczech w 1933 roku należy postrzegać jako jedną z największych tragedii XX wieku, nie tylko dlatego, że można było tego łatwo uniknąć.

W sierpniu inflacja osiągnęła w Polsce rekordową wysokość 16,1%, przy wzroście płac o 12,7%¹. Oznacza to realny spadek siły nabywczej na poziomie 3,4 pp — wyższy u najbiedniejszych, których płace rosną o wiele wolniej, oraz emerytów i rencistów, których źródła utrzymania nie podlegają waloryzacji. Według raportu Szlachetnej Paczki poniżej poziomu skrajnego ubóstwa w Polsce żyje już ponad półtora miliona osób, w tym ponad pół miliona dzieci i osób starszych.

Nouriel Roubini jest interesującym i nieortodoksyjnym burżuazyjnym ekonomistą. Główną przyczyną jego sławy jest to, że poprawnie przewidział kryzys finansowy w 2008 roku, co nie przyniosło mu sympatii większości innych ekonomistów, którzy nie przewidzieli absolutnie nic.

Tysiącom zagranicznym pracownikom w Katarze anulowano umowy i zmuszono do powrotu do domu, w wielu przypadkach bez wynagrodzenia — tak rząd katarski rozwiązał swój plan „zmniejszenia liczby pracowników w kraju” w przeddzień Mistrzostw Świata FIFA 2022.

Gdyby wierzyć zachodnim mediom i wypowiedziom urzędników po obu stronach Atlantyku, można by odnieść wrażenie, że Ukraina wygrywa wojnę z Rosją i tylko kwestią czasu jest obalenie Putina przez jego własny naród. Aby zrozumieć, co tak naprawdę się dzieje, musimy najpierw przedrzeć się przez mgłę propagandy, która otacza wojnę na Ukrainie. 

Gdy życie milionów Ukraińców rujnowane jest w wyniku rosyjskiej inwazji, ukraiński parlament forsuje najostrzejsze w historii kraju cięcia praw pracowniczych. 1 lipca parlament przyjął ustawę nr 5371, która m.in. wydłuża tydzień pracy do 60 godzin i pozwala szefom zatrudniającym mniej niż 250 osób na zwalnianie pracowników w przypadku szkód materialnych spowodowanych działaniami wojennymi lub w przypadku nieobecności w miejscu pracy przez okres dłuższy niż 4 miesiące. Ustawa ta stanowi kontynuację serii praw, które ograniczają swobodę działania związków zawodowych, legalizują zerogodzinne umowy o pracę (rodzaj