De politieke en sociale situatie in Frankrijk verandert met een halsbrekende snelheid. In minder dan één maand heeft de beweging van de Gele Hesjes het land aan de rand van een revolutionaire crisis gebracht. In de komende dagen is het mogelijk dat deze drempel overschreden wordt. Wie zal er over beslissen?

Dit artikel over de beweging van de Gele Hesjes in Frankrijk, werd geschreven op 30 november. De beweging heeft zich snel ontwikkeld. Op 4 december werd bekend dat de regering-Macron de gehate verhoging van de brandstofaccijns heeft teruggedraaid. Dit is echter nog niet het einde van de beweging! Afgelopen zaterdag hebben we nieuwe massademonstraties gezien in verschillende Franse steden.

De beweging van “De Gele Hesjes” in Frankrijk bevindt zich op een keerpunt. Geconfronteerd met een golf van radicalisme– wat het voortbestaan van zijn regering in gevaar brengt – heeft Macron zijn denigrerend toontje laten varen. Hij beloofde de belastingverhoging op brandstof – die aan de oorsprong lag van de beweging – op te schorten. Dit terugkrabbelen is het gevolg van weekendlange straatgevechten tussen duizenden betogers en de Franse politie. Alleen al in Parijs resulteerde dit in een 200tal gewonden en ten minste één dode.

Dit is een gezamenlijke verklaring van onze kameraden van Bloque Popular Juvenil (El Salvador), Izquierda Marxista (Honduras) en La Izquierda Socialista (Mexico) over de migrantenkaravaan van duizenden mensen die zich van Centraal-Amerika richting de VS beweegt. De arbeiders in de verschillende landen in de regio, hebben meer gemeen met elkaar dan met de lokale elites en het Amerikaanse imperialisme.

Bolsonaro won de tweede ronde van de Braziliaanse presidentsverkiezingen met een score van 55%. Hij versloeg hiermee Haddad – de kandidaat van de Arbeiderspartij (PT) die 45% behaalde. Alle hoop op een ultieme nek-aan-nekrace werd de bodem ingeslagen. Dit resultaat is een achteruitgang voor de arbeidersklasse en de armen. We moeten begrijpen wat dit betekent, wat tot dit resultaat leidde en welke strategie de arbeidersbeweging tegenover deze reactionaire regering zou moeten ontwikkelen.

Tot grote schrik van het Establishment in Washington kondigde president Trump aan dat hij van plan was gesprekken te voeren met de man uit het Kremlin. Niemand mocht hierbij aanwezig zijn, met uitzondering van de tolken. Het is bekend dat Donald Trump allergisch is voor beleidsbriefings. Op de bezorgde argumenten van zijn adviseurs antwoordde hij eenvoudigweg dat hij geen voorbereiding nodig had voor de ontmoeting met Poetin.

Dit artikel van Revolutie nr. 1 analyseert de kwestie van intersectionaliteit en identiteitspolitiek vanuit een marxistisch oogpunt. Wij strijden voor eenheid van alle onderdrukten, als basis voor de bevrijding van alle onderdrukte groepen.

Wat een enorm contrast tussen de openingsviering van een nieuwe VS-ambassade in Jeruzalem en hetgeen op het zelfde ogenblik gebeurde in Gaza! Daar werden diezelfde dag door Israëlische scherpschutters 59 Palestijnse betogers gedood en vielen meer dan 2700 gewonden. De massale Palestijnse verzetsbeweging in Gaza, die opkomt voor het recht op de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen van 1948 en tegen de twaalf jaar oude Israëlische blokkade, is blijven groeien ondanks de repressie van het Israëlische leger.

Zeven kameraden van de IMT werden gearresteerd in Karachi door het Pakistaanse leger en de Sindh Rangers, een paramilitair staatsdepartement dat bekend staat voor buitenrechtelijke moorden. We moeten nieuws van deze misdaad verspreiden in de arbeiders-en studentenbeweging over de hele wereld. We hebben berichten van protest en solidariteit nodig! Kom in actie!

Zeven kameraden van de IMT werden vandaag gearresteerd in Karachi door het Pakistaanse leger en de Sindh Rangers, een paramilitair staatsdepartement dat bekend staat voor buitenrechterlijke moorden. We moeten nieuws van deze misdaad verspreiden in de arbeiders-en studentenbeweging over de hele wereld. We hebben berichten van protest en solidariteit nodig! Kom in actie!

De eerste keer dat de internationale arbeidersbeweging grondig over de kwestie van arbeidsmigratie discussiëerde, was in 1907. In Stuttgart kwam toen het congres van de Tweede (socialistische) Internationale samen. Terwijl de rechtervleugel argumenteerde voor toelatingsvoorwaarden, behaalde de linkerzijde een klinkende overwinning. Lenin en Karl Liebknecht voorop, waren ze tegen het steunen van elk criterium. Enkel op basis van volledig gelijke sociale en politieke rechten zou de heersende klasse migrantenarbeiders niet meer kunnen gebruiken om de onderlinge concurrentie te vergroten en verdeeldheid te zaaien onder de arbeiders. Deze strijd voor gelijke rechten moet tevens aanleiding

We bevinden ons aan het begin van een sociale beweging die een ommekeer zou kunnen betekenen in de evolutie van de strijd tussen onze zijde - de jeugd en de loontrekkenden - en het andere kamp, dat van de grote werkgevers/bazen, waarvan de regering Macron de uitvoerende macht is.

Iedereen leest het wel eens, in kranten, magazines of op sociale media: het argument dat 'communisme schuldig is aan 100 miljoen doden.' Het wordt overal gebruikt om kritiek op het kapitalisme en verdere discussie over alternatieven te blokkeren. Het is één van de favoriete argumenten van rechts om alle oppositie tegen het kapitalisme monddood te maken, omdat iedereen die tegen kapitalisme is, uiteindelijk medeverantwoordelijk zou zijn voor 100 miljoen doden.

Dit artikel werd op 19 januari geschreven, toen de Turkse inval in Afrin net was begonnen. Erdogans regime zet nu volop door, zonder enig tegenwicht van de zogenaamde 'Westerse democratieën'. Dit onderstreept de analyse dat de Koerdische massa's niet kunnen rekenen op de grootmachten, maar enkel op de internationale solidariteit van de werkende klasse en jongeren.

Het jaar 2018 begon met radicale protesten in Iran. Over het hele land zijn er protesten geweest van voornamelijk arbeiders en arme lagen van de bevolking. Dit is de eerste golf van protest sinds de zogenaamde Groene Beweging van 2009. Hoewel de protesten in aantal niet zo groot zijn als die van 2009, zijn deze geografisch gezien wel meer wijdverbreid. Er is ook sprake van zeer radicale protesten. Hoewel ze begonnen met economische eisen (tegen werkloosheid, tegen prijsstijgingen), richten de protesten zich nu tegen de opperste leider Khamenei zelf en tegen het regime als geheel.